Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
1 List do Tesaloniczan 1,1-5.8-10
Paweł, Sylwan i Tymoteusz do Kościoła Tesaloniczan w Bogu Ojcu i Panu Jezusie Chrystusie. Łaska wam i pokój!
Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni przed Bogiem i Ojcem naszym na wasze dzieło wiary, na trud miłości i na wytrwałą nadzieję w Panu naszym Jezusie Chrystusie. Wiemy, bracia przez Boga umiłowani, o wybraniu waszym, bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania. Wiecie bowiem, jacy byliśmy dla was, przebywając wśród was.
Dzięki wam nauka Pańska stała się głośna nie tylko w Macedonii i Achai, ale wasza wiara w Boga wszędzie dała się poznać, tak że nawet nie trzeba nam o tym mówić. Albowiem oni sami opowiadają o nas, jakiego to przyjęcia doznaliśmy od was i jak nawróciliście się od bożków do Boga, by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu i oczekiwać z niebios Jego Syna, którego wzbudził z martwych, Jezusa, naszego wybawcę od nadchodzącego gniewu.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Pierwszy List do Tesaloniczan, napisany około 53 r. n.e., jest najstarszym tekstem Nowego Testamentu, jednym z najwcześniejszych świadectw wiary Kościoła. Od samego początku jest to list, który świadczy o wspólnocie Pawła, Sylwana i Tymoteusza. Wszyscy trzej zwracają się do małej wspólnoty w Tesalonice jako do ekklesía, zgromadzenia wspólnoty zwołanej przez Boga w tym mieście. Każda wspólnota chrześcijańska jest świętym „zgromadzeniem Bożym”. Paweł dziękuje Panu za tę małą wspólnotę, która żyje niezachwianą wiarą, czynną miłością i trwałą nadzieją. Sam Pan, poprzez głoszenie Ewangelii przez Jego uczniów, przemienia serca tych, którzy słuchają, odradzając ich do nowego życia. Apostoł wie, że posługa głoszenia wymaga osobistego zaangażowania, ponieważ tylko w ten sposób uczeń czyni Pana bliskim i rozpoznawalnym dla tych, którzy słuchają. I dlatego chrześcijanie z Tesaloniki mogli go naśladować, zbliżając się w ten sposób do samego Chrystusa. Życie ewangeliczne rozprzestrzenia się, ponieważ przyciąga, ponieważ ukazuje życie lepsze niż to, które oferuje świat. Rozprzestrzenianie się Ewangelii nie jest związane z technikami duszpasterskimi ani wyrafinowanymi środkami organizacyjnymi. Ewangelia rozprzestrzenia się jedynie dzięki przyciągającej sile prawdziwie ewangelicznego życia. Paweł raduje się z wiary Tesaloniczan i relacjonuje zdumienie, jakie odczuwali wszyscy, gdy dowiedzieli się o ich nawróceniach i porzuceniu bożków tego świata, by poświęcić się służbie Panu.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
