Gedachtenis van de gezegende martelaren van Algerije. Onder hen pater Christian de Chergé, prior van het trappistenklooster Notre Dame de l'Atlas in Tibhirine in Algerije, die in 1996 werd ontvoerd en vermoord door terroristen, samen met zes van zijn broeders. Lees meer
Gedachtenis van de gezegende martelaren van Algerije. Onder hen pater Christian de Chergé, prior van het trappistenklooster Notre Dame de l'Atlas in Tibhirine in Algerije, die in 1996 werd ontvoerd en vermoord door terroristen, samen met zes van zijn broeders.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Gij zijt een uitverkoren stam,
een koninklijk priestervolk, een heilige natie,
een volk door God verworven
om zijn grote daden te verkondigen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Handelingen 15,1-6
Toen kwamen er enkele mensen uit Judea die de broeders voorhielden: ‘Als u zich niet naar de zede van Mozes laat besnijden, kunt u niet gered worden.' Omdat er opschudding ontstond en Paulus en Barnabas in heftig dispuut met hen raakten, gaf men Paulus en Barnabas en enkele anderen uit hun midden de opdracht met deze strijdvraag naar de apostelen en oudsten in Jeruzalem te gaan. De gemeente deed hun uitgeleide en zij trokken door Fenicië en Samaria, waar ze alle broeders grote vreugde bezorgden door te vertellen van de bekering van de heidenen. In Jeruzalem aangekomen werden ze verwelkomd door de gemeente en de apostelen en oudsten, en zij deden verslag van wat God met hen gedaan had. Maar enkele gelovigen afkomstig uit de farizeese partij kwamen naar voren en stelden: ‘Ze moeten hen besnijden en van hen eisen dat ze zich aan de wet van Mozes houden.' Om deze kwestie onder ogen te zien hielden de apostelen en de oudsten een bijeenkomst.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Jullie zullen heilig zijn,
want Ik ben heilig, zegt de Heer.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Hoofdstuk 15 beschrijft een van de hoogtepunten uit het hele boek Handelingen, namelijk de oplossing van de zeer ernstige vraag die de eerste christelijke gemeenschap in beroering had gebracht en die betrekking had op de relatie tussen joodse en niet-joodse christenen. Moesten heidenen die zich bekeerden tot het evangelie onderworpen worden aan de joodse wet of niet? Paulus en Barnabas, die gemeenschappen hadden gesticht die vooral door heidenen werden gevormd, eisten geen besnijdenis voor diegenen die tot het christelijk geloof kwamen. Deze praktijk stelde duidelijk de relatie in vraag tussen de gemeenschappen die ontstaan waren uit de prediking tot de heidenen en de gemeenschappen van joden. Het was een bijzonder moeilijke overgang voor de ontluikende christelijke gemeenschap. Er dreigde een schisma. Overleg met de verantwoordelijken in Jeruzalem bleek dringend nodig. Dit wordt soms het 'eerste concilie' van de kerkgeschiedenis genoemd. Maar meer dan een juridische regeling is deze bijeenkomst van broers een voorbeeld voor het leven van de gemeenschap: samenkomen in een broederlijke bijeenkomst om na te denken en te overleggen over gemeenschappelijke thema's. In die zin blijft het een voorbeeld voor het leven van christelijke gemeenschappen van alle tijden. Het perspectief dat paus Franciscus de hele kerk wil voorhouden gaat in die richting: synodaliteit is geen abstract begrip, maar een manier om de kerk te beleven. De verbondenheid in liefde en de broederlijke dialoog overwinnen de geldingsdrang van individuen, die, als ze aan zichzelf zijn overgelaten, verdeeld zijn. Maar in de verbondenheid in liefde worden de moeilijkheden die zich onvermijdelijk voordoen opgelost en wordt het ene lichaam van Christus in eenheid opgebouwd.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
