Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
1 List do Tymoteusza 6,13-16
Nakazuję w obliczu Boga, który ożywia wszystko, i Chrystusa Jezusa - Tego, który złożył dobre wyznanie za Poncjusza Piłata - ażebyś zachował przykazanie nieskalane, bez zarzutu aż do objawienia się naszego Pana, Jezusa Chrystusa.
Ukaże je, we właściwym czasie, błogosławiony i jedyny Władca,
Król królujących i Pan panujących,
jedyny, mający nieśmiertelność, który zamieszkuje światłość niedostępną,
którego żaden z ludzi nie widział ani nie może zobaczyć:
Jemu cześć i moc wiekuista! Amen.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Apostoł nazywa Tymoteusza „mężem Bożym”: tytuł ten podkreśla przynależność ucznia do Boga, któremu poświęcił swoje życie. To jest zatem cel, który Tymoteusz musi osiągnąć: doskonałość wewnętrznego człowieka, z wszystkimi cnotami ludzkimi i chrześcijańskimi. Życie chrześcijańskie jest porównane do biegu prowadzonego mocą wiary. A zdobytym trofeum jest życie wieczne. W swojej wielkiej dobroci sam Bóg – mówi św. Paweł uczniowi – powołał go do tego życia, a on odpowiedział pięknym wyznaniem wiary przed wieloma świadkami. Św. Paweł prawdopodobnie ma na myśli dzień chrztu lub święceń kapłańskich. Podobnie jak Tymoteusz, każdy chrześcijanin musi uczestniczyć w tym biegu: wszyscy jesteśmy wezwani do udziału i hojnej odpowiedzi. Apostoł ponownie zwraca się do Tymoteusza, wzywając Boga, Dawcę życia, i Jezusa Chrystusa, który za Poncjusza Piłata dał świadectwo swojej miłości, oddając życie na krzyżu, aby pozostać wierny naukom, które otrzymał, aż do powrotu Jezusa w dniu Sądu Ostatecznego. Powrót Chrystusa rozumiany jest tu jako „Epifania”, czyli pełne objawienie miłości. Napomnienie apostoła osiąga punkt kulminacyjny w uwielbieniu Boga: On jest ponad wszelką śmiertelnością, zamieszkuje światłość niedostępną. Nasz umysł tego nie pojmuje, ale modlitwa zbliża nas do Niego, pozwala nam odczuć Jego siłę i rozkoszować się Jego miłością.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
