Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
1 List do Tymoteusza 4,12-16
Niechaj nikt nie lekceważy twego młodego wieku, lecz wzorem bądź dla wiernych w mowie, w obejściu, w miłości, w wierze, w czystości! Do czasu, aż przyjdę, przykładaj się do czytania, zachęcania, nauki. Nie zaniedbuj w sobie charyzmatu, który został ci dany za sprawą proroctwa i przez włożenie rąk kolegium prezbiterów. W tych rzeczach się ćwicz, cały im się oddaj, aby twój postęp widoczny był dla wszystkich. Uważaj na siebie i na naukę, trwaj w nich! To bowiem czyniąc i siebie samego zbawisz, i tych, którzy cię słuchają.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Św. Paweł prosi Tymoteusza, aby nie lekceważył swojej młodości (miał około trzydziestu lat i był z nim od trzynastu). Być może niektórzy, ze względu na młody wiek, nie brali go pod uwagę. Jest jednak aż nazbyt oczywiste, że autorytet we wspólnocie nie wynika z wieku, ale ze spotkania z Panem i nawrócenia na Ewangelię. Dlatego św. Paweł napomina Tymoteusza, aby był wzorem „w mowie, w postępowaniu, w miłości, w wierze, w czystości”. Ta duchowa postawa da mu autorytet niezbędny do mądrego przewodzenia we wspólnocie. Św. Paweł już zakomunikował, że zamierza dołączyć do niego jak najszybciej (3,14), ale zaleca, aby do czasu jego przybycia wypełniał swoją posługę „czytaniem” Pisma Świętego na zgromadzeniach kościelnych. Z tym wiąże się „napominanie i nauczanie”, o które prosi apostoł, aby Słowo dotarło do centrum życia wspólnoty. Aby jednak przemawiać z autorytetem, aby wyjaśniać Ewangelię, w głoszeniu potrzebna jest pomoc Pana. Św. Paweł przypomina Tymoteuszowi o „darze” łaski, który otrzymał przez włożenie rąk samego Apostoła i kolegium starszych. Napomniana Tymoteusza, aby zajął się wszystkim - „Poświęć się im całkowicie”. W ten sposób będzie wzrastał w mądrości i świadectwie -„niech wszyscy widzą twoje postępy”. Św. Paweł mówi mu, by pogłębiał studiowanie Pisma Świętego i żył nim każdego dnia. Wzrost znajomości Pisma Świętego i miłość do Pana da mu autorytet niezbędny do przewodzenia wspólnocie. Jego „zbawienie” i zbawienie wspólnoty zależy od samodyscypliny, zdolności dawania dobrego przykładu oraz głoszenia Ewangelii.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
