Wspomnienie św. Augustyno (†430), biskupa Hippony (dziś w Algerii) i doktora Kościoła. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Augustyno (†430), biskupa Hippony (dziś w Algerii) i doktora Kościoła.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
1 List do Tesaloniczan 3,7-13
zostaliśmy dzięki wam, bracia, pocieszeni: przez wiarę waszą we wszelkiej potrzebie i naszym ucisku. Teraz bowiem ożyliśmy, gdy wy przy Panu stoicie. Jakież bowiem podziękowanie możemy za was Bogu złożyć, za radość, jaką mamy z powodu was przed Bogiem naszym? Gorąco modlimy się we dnie i w nocy, abyśmy mogli was osobiście zobaczyć i abyśmy mogli dopełnić tego, czego brak waszej wierze.
Drogę naszą do was niech utoruje sam Bóg, Ojciec nasz, i Pan nasz Jezus! A Pan niech pomnoży liczbę waszą i niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich, jaką i my mamy dla was; aby serca wasze utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga, Ojca naszego, na przyjście Pana naszego Jezusa wraz ze wszystkimi Jego świętymi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dobre nowiny, które Tymoteusz przekazuje Pawłowi o wspólnocie w Tesalonice, są radosne i pocieszające. Paweł czuje się pocieszony, ponieważ jego praca nie tylko nie poszła na marne, ale przynosi owoce. A wspomnienie, które o nim pozostało, wraz z pragnieniem ponownego spotkania z nim, szczególnie cieszy Pawła, również dlatego, że ukazuje konkretne znaczenie komunii ewangelicznej. Komunia to nie tylko więź psychologiczna, ale żywotna relacja, która łączy wspólnotę z apostołem. Nie wystarczy zatem, aby wspólnota żyła czynną „wiarą” i czynną „miłością braterską”. Jeśli pozostaje zamknięta w sobie, nie „trwa w Panu” (3,8). Tylko w skutecznej, czynnej, widzialnej i konkretnej komunii z innymi wspólnotami Pan staje się w pełni obecny wśród wierzących. Pragnienie Tesaloniczan, by ponownie spotkać Pawła (ale także pragnienie Apostoła, by ich ponownie zobaczyć) wyraża konkretność komunii, na którą składają się skuteczne relacje osobiste, nieodzowny element braterstwa. Paweł znajduje się czterysta kilometrów od Tesaloniki, a jednak nie szczędzi wysiłków, by się z nimi spotkać, być może za pośrednictwem swoich wysłanników. Komunia pielęgnowana i umacniana jest poprzez bezpośrednie i osobiste relacje, w których przejawia się miłość, serdeczność i dobroć. Paweł, być może wspominając twarze chrześcijan ze wspólnoty, którą kochał i o którą się troszczył, nie wie, co ofiarować Bogu w dziękczynieniu. Miłość do dzieci, które wychował do wiary, natychmiast staje się modlitwą, „uporczywą” prośbą, nie tylko o to, by wkrótce je znowu zobaczyć, ale także o to, by „dopełnić tego, czego brak waszej wierze” (3,10). Paweł doskonale zdaje sobie sprawę, że wierzący, podobnie jak każda wspólnota, musi nieustannie wzrastać w wierze i miłości. Poznanie Jezusa wymaga codziennego słuchania Słowa Bożego. Paweł czuje na sobie poważną odpowiedzialność, by pomagać im w tym rozwoju. Dlatego prosi Boga, aby „oczyścił” drogę, aby mógł do nich dotrzeć, ponieważ szatan zablokował mu ją do tego momentu (2,18). Ale już w tym liście napomina ich, aby wzrastali i wręcz „obfitowali” w miłość do siebie nawzajem i do innych, tak jak On sam czyni to wobec nich. Miłość, którą Bóg obdarza swoje dzieci, jest jak źródło, które nieustannie tryska, ponieważ nie zna granic. Kto przyjmuje miłość Boga do swojego serca, żyje z Nim i już posiada przyszłość.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
