Pamięć o Porrajmos, eksterminacji Romów i Sinti przez nazistów podczas II wojny światowej. Wspomnienie bł. Ceferino Giméneza Malla, cygańskiego męczennika, zamordowanego w Hiszpanii w 1936 roku. Wspomnienie Yaguine i Fodé, dwóch chłopców w wieku piętnastu i czternastu lat z Gwinei Konakry, którzy zginęli w 1999 roku z zimna w komorze podwozia samolotu, gdzie się ukryli, aby dotrzeć do Europy, bo marzyli o studiach. Czytaj więcej
Pamięć o Porrajmos, eksterminacji Romów i Sinti przez nazistów podczas II wojny światowej. Wspomnienie bł. Ceferino Giméneza Malla, cygańskiego męczennika, zamordowanego w Hiszpanii w 1936 roku. Wspomnienie Yaguine i Fodé, dwóch chłopców w wieku piętnastu i czternastu lat z Gwinei Konakry, którzy zginęli w 1999 roku z zimna w komorze podwozia samolotu, gdzie się ukryli, aby dotrzeć do Europy, bo marzyli o studiach.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Kapłańska 25,1.8-17
Potem Pan powiedział do Mojżesza na górze Synaj: Policzysz sobie siedem lat szabatowych, to jest siedem razy po siedem lat, tak że czas siedmiu lat szabatowych będzie obejmował czterdzieści dziewięć lat. Dziesiątego dnia, siódmego miesiąca zatrąbisz w róg. W Dniu Przebłagania zatrąbicie w róg w całej waszej ziemi. Będziecie święcić pięćdziesiąty rok, oznajmijcie wyzwolenie w kraju dla wszystkich jego mieszkańców. Będzie to dla was jubileusz - każdy z was powróci do swej własności i każdy powróci do swego rodu. Cały ten rok pięćdziesiąty będzie dla was rokiem jubileuszowym - nie będziecie siać, nie będziecie żąć tego, co urośnie, nie będziecie zbierać nieobciętych winogron, bo to będzie dla was jubileusz, to będzie dla was rzecz święta. Wolno wam jednak będzie jeść to, co urośnie na polu.
W tym roku jubileuszowym każdy powróci do swej własności. Kiedy więc będziecie sprzedawać coś bliźniemu albo kupować coś od bliźniego, nie wyrządzajcie krzywdy jeden drugiemu. Ale odpowiednio do liczby lat, które upłynęły od jubileuszu, będziesz kupował od bliźniego, a on sprzeda tobie odpowiednio do liczby lat plonów. Im więcej lat pozostaje do jubileuszu, tym większą cenę zapłacisz, im mniej lat pozostaje, tym mniejszą cenę zapłacisz, bo ilość plonów on ci sprzedaje. Nie będziecie wyrządzać krzywdy jeden drugiemu. Będziesz się bał Boga twego, bo Ja jestem Pan, Bóg wasz!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ten fragment z Księgi Kapłańskiej odnotowuje ustanowienie „jubileuszu”: co pięćdziesiąt lat ziemia miała odpocząć – „Nie będziesz obsiewał pola ani przycinał winnicy, nie będziesz żął” – a część ziemi, która do nich należała, miała zostać rozdzielona między właścicieli. Dźwięk rogu (takie jest znaczenie terminu „jubileusz”) zapoczątkował ten niezwykły rok, który w pewnym sensie przywrócił porządek w tym, co zostało zniszczone przez wyzysk człowieka wobec bliźnich. W ten sposób pokazał, że człowiek nie jest absolutnym panem ziemi. Jubileusz zmazał niesprawiedliwości i nadużycia – zarówno wobec samej ziemi, jak i wobec ludzi – jakich najsilniejsi dopuścili się wobec słabszych. Przywrócono radykalną równość wszystkich, powszechne braterstwo, które wynika z woli Boga, dla którego wszyscy są Jego dziećmi. Głęboki powód tak długiej celebracji wiązał się z upamiętnieniem wyzwolenia z niewoli egipskiej i wejścia do Ziemi Obiecanej. Ziemia ta była darem od Boga, a nie podbojem ludu, a tym bardziej jakiejkolwiek pojedynczej grupy czy jednostki. Co pięćdziesiąt lat, zgodnie ze wskazaniami zawartymi na tej stronie Księgi Kapłańskiej, Izraelici mieli na nowo odkryć prymat Boga i braterstwo między sobą. To właśnie w ślad za tą starożytną tradycją Kościół co 25 lat obchodzi „rok święty”, „jubileusz”, taki jak ten, który przeżywamy w tym roku, aby na nowo odkryć dar łaski i miłosierdzia Bożego objawionych w Jezusie. On sam, w swoim pierwszym kazaniu w Nazarecie, po odczytaniu fragmentu z Księgi Izajasza zapowiadającego rok łaski, powiedział: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli” (Łk 4, 21).
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
