Wspomnienie św. Serafina z Sarowa (†1833), rosyjskiego starca i mnicha. Przekazywał pokój poprzez świadectwo radości paschalnej i działanie Ducha Świętego Czytaj więcej
Wspomnienie św. Serafina z Sarowa (†1833), rosyjskiego starca i mnicha. Przekazywał pokój poprzez świadectwo radości paschalnej i działanie Ducha Świętego
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Kapłańska 23,1.4-11.15-16.27.34-37
Dalej Pan powiedział do Mojżesza: Oto czasy święte dla Pana, zwołanie święte, na które wzywać ich będziecie w określonym czasie. W pierwszym miesiącu, czternastego dnia miesiąca, o zmierzchu, jest Pascha dla Pana. A piętnastego dnia tego miesiąca jest Święto Przaśników dla Pana - przez siedem dni będziecie jedli tylko przaśne chleby. Pierwszego dnia będzie dla was zwołanie święte: nie będziecie wykonywać żadnej pracy. Przez siedem dni będziecie składali w ofierze dla Pana ofiarę spalaną, siódmego dnia będzie święte zwołanie, nie będziecie [w tym dniu] wykonywać żadnej pracy».
Potem Pan powiedział do Mojżesza: «Mów do Izraelitów i powiedz im: Kiedy wejdziecie do ziemi, którą Ja wam dam, i zbierzecie plon, przyniesiecie kapłanowi snop jako pierwociny waszego plonu. On dokona gestu kołysania snopa przed Panem, aby był przez Niego łaskawie przyjęty. Dokona nim gestu kołysania w następnym dniu po szabacie. I odliczycie sobie od dnia po szabacie, od dnia, w którym przyniesiecie snopy do wykonania nimi gestu kołysania, siedem tygodni pełnych, aż do dnia po siódmym szabacie odliczycie pięćdziesiąt dni i wtedy złożycie nową ofiarę pokarmową dla Pana.
«Dziesiątego dnia siódmego miesiąca jest Dzień Przebłagania. Będzie to dla was zwołanie święte. Będziecie pościć i będziecie składać Panu ofiary spalane. «Powiedz Izraelitom: Piętnastego dnia tego siódmego miesiąca jest Święto Namiotów przez siedem dni dla Pana. Pierwszego dnia jest zwołanie święte: nie będziecie wykonywać żadnej pracy. Przez siedem dni będziecie składać ofiary spalane dla Pana. Ósmego dnia będzie dla was zwołanie święte i złożycie ofiarę spalaną dla Pana. To jest uroczyste zgromadzenie. Nie będziecie wykonywać [w tym dniu] żadnej pracy.
To są czasy święte dla Pana, na które będziecie dokonywać świętego zwołania, aby składać ofiarę spalaną dla Pana: ofiarę całopalną, ofiarę pokarmową, ofiarę krwawą i ofiarę płynną, każdego dnia to, co jest na ten dzień przeznaczone,
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Bóg wskazuje uroczystości, które będą naznaczać życie Jego ludu, regulując jego czas, aby Izraelici mogli uświadomić sobie, jak wielką miłość On wylewa w ich codziennym życiu, i żyć powołaniem, które im powierzono. Rytm, w jakim Bóg wyznacza czas, ma na celu podkreślenie, że historia nie płynie przypadkowo, ale ma jasno określone przeznaczenie, nie tylko dla ludu Izraela, ale także dla innych narodów ziemi. Bóg sam wyznacza dni swego ludu, aby jego mieszkańcy mogli żyć jako świadkowie tajemnicy zbawienia. Czas Boży wkracza w czas człowieka, by napełnić go swoją łaską i skierować ku pełni zbawienia. Tekst Księgi Kapłańskiej stanowi pierwszy szkic czasu liturgicznego ludu Izraela. Ustala, że pierwszym świętem jest Pascha, przypadająca między marcem a kwietniem. W nim będą składane Panu ofiary spalane. Podczas Święta Przaśników, obchodzonego na początku żniw, zostaną złożone Panu pierwociny plonów. Ofiarowanie Bogu pierwszych owoców ziemi oznacza uznanie Jego panowania. Nie tylko nie jesteśmy panami ziemi, ale też powinniśmy pamiętać, że wszystko otrzymaliśmy od Boga za darmo. Dobrze jest, gdy pierwociny oddajemy Panu. Uczymy się w ten sposób wdzięczności i obowiązku odwdzięczenia się Bogu za coś, co On nam dał jako regułę naszego życia, zarówno wobec Pana, jak i wobec braci. Czasy świętowania pomagają człowiekowi doświadczyć wolności płynącej z bycia w pełni z Bogiem, umieszczenia Go w centrum, odnalezienia serca własnego życia i sensu własnej drogi.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
