Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wyjścia 40,16-21.34-38
Mojżesz wykonał wszystko tak, jak mu to Pan nakazał uczynić. Tak wykonał.
Wzniesiono przybytek dnia pierwszego miesiąca pierwszego roku drugiego. Postawił Mojżesz przybytek, założył podstawy, ustawił dach, umieścił poprzeczki oraz ustawił słupy. I rozciągnął namiot nad przybytkiem i nakrył go przykryciem namiotu z góry, jak to Pan nakazał Mojżeszowi. Następnie wziął Świadectwo i położył je w arce, włożył też drążki do pierścieni arki i przykrył ją z wierzchu przebłagalnią. Wniósł następnie arkę do przybytku i zawiesił zasłonę zakrywającą i okrył nią Arkę Świadectwa, jak Pan nakazał Mojżeszowi. Wtedy to obłok okrył Namiot Spotkania, a chwała Pana napełniła przybytek. I nie mógł Mojżesz wejść do Namiotu Spotkania, bo spoczywał na nim obłok i chwała Pana wypełniała przybytek. Ile razy obłok wznosił się nad przybytkiem, Izraelici wyruszali w drogę, a jeśli obłok nie wznosił się, nie ruszali w drogę aż do dnia uniesienia się obłoku. Obłok bowiem Pana za dnia zakrywał przybytek, a w nocy błyszczał jak ogień na oczach całego domu izraelskiego w czasie całej ich wędrówki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
„Namiot”, znak obecności Boga, będzie towarzyszył ludowi Izraela przez całą jego historię. Bóg, poprzez „namiot”, nie tylko pozostanie blisko, ale będzie towarzyszył dzień po dniu krokom Izraela. Z tego powodu ten „namiot” nie został zbudowany według norm ludzkich. To sam Bóg dał Mojżeszowi wytyczne do budowy, aż do detali, jak podane jest w pierwszych wersetach tego rozdziału. Nie realizowano jakiejkolwiek konstrukcji, ale miejsce, gdzie lud zjednoczy się w obecności samego Boga, aby ukształtować się jako lud przymierza w służbie Bożego planu zbawienia wszystkich narodów. Wszystko zostało pokryte olejem namaszczenia, zarówno przedmioty, jak i Aaron i jego dzieci: zostali poświęceni dla kultu Pana. I każdy kto się zbliży, powinien zostać oczyszczony ze zła. Na zakończeniu rytuału poświęcenia, Mojżesz umieścił w namiocie Arkę Przymierza. Można by powiedzieć, że czyni się gwarantem tego, że całe dzieło zostało wybudowane według wskazówek Boga. W tym momencie „obłok okrył Namiot Spotkania, a chwała Pana napełniła przybytek”. Zejście obłoku pokazywało także oczom ludu, zejście i obecność Boga w tym miejscu. To, co zostało opisane w tym fragmencie biblijnym, znajdzie swoją pełną realizację w godzinie, w której „Słowo ciałem się stało i zamieszkało pośród nas” (J 1, 14). Od tego momentu to Jezus jest miejscem obecności Boga pośród nas.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
