MODLITWA NA KAŻDY DZIEŃ

Czytanie Slowa Bozego

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Rodzaju 27,1-5.15-29

Gdy Izaak zestarzał się i jego oczy stały się tak słabe, że już nie mógł widzieć, zawołał na Ezawa, swego starszego syna: «Synu mój!» A kiedy ten odezwał się: «Jestem», Izaak rzekł: «Oto zestarzałem się i nie znam dnia mojej śmierci. Weź więc teraz przybory myśliwskie, twój kołczan i łuk, idź na łowy i upoluj coś dla mnie. Potem przyrządź mi smaczną potrawę, jaką lubię, podaj mi ją, abym jadł i abym ci pobłogosławił, zanim umrę».
Rebeka słyszała to, co Izaak mówił do swego syna Ezawa. Gdy więc Ezaw poszedł już na łowy, aby przynieść coś z upolowanej zwierzyny, Potem Rebeka wzięła szaty Ezawa, swego starszego syna, najlepsze, jakie miała u siebie, ubrała w nie Jakuba, swojego młodszego syna, i skórkami koźląt owinęła mu ręce i nieowłosioną szyję. Po czym dała Jakubowi ową smaczną potrawę, którą przygotowała, i chleb. Jakub, wszedłszy do swego ojca, rzekł: «Ojcze mój!» A Izaak: «Słyszę; któryś ty jest, synu mój?» Odpowiedział Jakub ojcu: «Jestem Ezaw, twój syn pierworodny. Uczyniłem, jak mi poleciłeś. Podnieś się, siądź i zjedz potrawę z upolowanej przeze mnie zwierzyny, i pobłogosław mi!» Izaak rzekł do syna: «Jakże tak szybko mogłeś coś upolować, synu mój?» A Jakub na to: «Pan, Bóg twój, sprawił, że tak mi się właśnie zdarzyło». Wtedy Izaak rzekł do Jakuba: «Zbliż się, abym dotknąwszy ciebie mógł się upewnić, czy to mój syn Ezaw, czy nie». Jakub przybliżył się do swego ojca Izaaka, a ten dotknąwszy go rzekł: «Głos jest głosem Jakuba, ale ręce - rękami Ezawa!» Nie rozpoznał jednak Jakuba, gdyż jego ręce były owłosione jak ręce Ezawa. A mając udzielić mu błogosławieństwa, zapytał go jeszcze: «Ty jesteś syn mój Ezaw?» Jakub odpowiedział: «Ja jestem». Rzekł więc: «Podaj mi, abym zjadł to, co upolowałeś, synu mój, i abym ci sam pobłogosławił». Jakub podał mu i on jadł. Przyniósł mu też i wina, a on pił. A potem jego ojciec Izaak rzekł do niego: «Zbliż się i pocałuj mnie, mój synu!» Jakub zbliżył się i pocałował go. Gdy Izaak poczuł woń jego szat, dając mu błogosławieństwo mówił:
«Oto woń mego syna jak woń pola, które pobłogosławił Pan!
Niechaj tobie Bóg użycza rosy z niebios i żyzności ziemi,
obfitości zboża i moszczu winnego.
Niechaj ci służą ludy
i niech ci pokłon oddają narody.
Bądź panem twoich braci
i niech ci pokłon oddają synowie twej matki!
Każdy, kto będzie ci złorzeczył, niech będzie przeklęty.
Każdy, kto będzie cię błogosławił, niech będzie błogosławiony!»

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Izaak jest stary i pragnie pobłogosławić pierworodnemu synowi, Ezawowi. Rebeka, głęboko rozgoryczona wyborem Izaaka, by wziąć za żony dwie cudzoziemki, jest przeciwna decyzji męża. Tworzy intrygę, by zastąpić Jakubem jego brata Ezawa, aby wydrzeć błogosławieństwo ojca i otrzymać w ten sposób tytuł pierworodnego, wraz z tym, co do niego przynależało. W zamyśle autora biblijnego nie jest konieczne, by błogosławieństwo było chciane przez Boga, aby było skuteczne: wystarczy, by człowiek je aktywnie przekazał wraz ze specyficzną chęcią. Opowieść podąża za Ezawem, wyczerpanym i pełnym nienawiści do brata, do tego stopnia, że decyduje się go zabić. Jakub usiłuje naprawić swój błąd, upadając „siedem razy” do ziemi przed bratem, o czym dowiadujemy się później. Bóg jednak nie usunie błogosławieństwa powierzonego Jakubowi przez ojca, mimo iż zdobytego przez podstęp. Tylko odnowienie braterstwa może przynieść pokój. Opowieść pokazuje, że historia ludu Bożego nie jest linearna, ale Panu udaje się poprowadzić Swój lud na drogę ocalenia, także wtedy, gdy ludzie oddalają się od swojej drogi. Jedna rzecz wydaje się jednak jasna: to nie starszy i silniejszy syn otrzymuje dziedzictwo, lecz ten młodszy i słabszy. To logika obca dla ludzi, ale wybrana przez Boga, którą często spotykamy na stronach Biblii.