Wspomnienie św. Macieja apostoła. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Macieja apostoła.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 1,21-26
Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania».
Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja. I tak się pomodlili: «Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą». I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dziś Kościół wspomina apostoła Macieja. Został wybrany zaraz po wniebowstąpieniu Jezusa do nieba, aby ponownie uzupełnić liczbę dwunastu, odpowiadającą dwunastu pokoleniom Izraela, czyli całemu narodowi wybranemu. W tej liczbie była troska o kompletność i jednocześnie o wizję uniwersalności nauczania, która była najpilniejszą troską pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej. Napięcia wobec tej uniwersalności nie dało się ani złagodzić, ani stłumić. Zdrada Judasza nie mogła przeszkodzić tej wizji zakorzenionej w sercu Ewangelii. Dla Jezusa wszyscy mężczyźni i kobiety każdego ludu i każdego kraju mają prawo otrzymać Jego nauczanie. Kościół otrzymał to powołanie do głoszenia Ewangelii aż po krańce ziemi. Konieczne było wybranie „dwunastego” apostoła: żaden lud, żaden naród, żadna osoba nie jest obca miłości i trosce Kościoła. Nie chodziło o wybranie jakiejkolwiek osoby. Kryterium zostaje natychmiast ustalone: wybraniec musiał żyć z Jezusem, słuchać Go, widzieć Go, dotykać Go, podążać za Nim; krótko mówiąc, musiał być prawdziwym świadkiem. Tradycja bowiem wymienia Macieja jako jednego z siedemdziesięciu dwóch uczniów Jezusa. We wstępie do liturgii ambrozjańskiej śpiewa się: «Aby liczba Apostołów była pełna, zwróciliście szczególne spojrzenie miłości na Macieja, wtajemniczonego w naśladowanie i tajemnice Chrystusa. Jego głos dołączył się do głosu pozostałych jedenastu świadków Pana i przyniósł światu nauczanie, że Jezus z Nazaretu naprawdę zmartwychwstał i królestwo niebieskie otworzyło się przed ludźmi”. W Macieju widzimy imię uczniów wszystkich czasów. Wszystkim uczniom powierzona jest troska o wspólnotę.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
