Poniedziałek Wielkanocny
Wspomnienie św. Anzelma (†1109), mnicha benedyktyńskiego i biskupa Canterbury, który z miłości do Kościoła znosił wygnanie.
Czytaj więcej
Poniedziałek Wielkanocny
Wspomnienie św. Anzelma (†1109), mnicha benedyktyńskiego i biskupa Canterbury, który z miłości do Kościoła znosił wygnanie.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Chrystus zmartwychwstał,
rzeczywiście zmartwychwstał,
czeka na nas w Galilei.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 2,14.22-33
Wtedy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich donośnym głosem: «Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów! Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego Męża, który z woli postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim, bo Dawid mówił o Nim:
Miałem Pana zawsze przed oczami,
gdyż stoi po mojej prawicy,
abym się nie zachwiał.
Dlatego ucieszyło się moje serce
i rozradował się mój język,
także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei,
że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani
ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu.
Dałeś mi poznać drogi życia
i napełnisz mnie radością
przed obliczem Twoim.
Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy. Więc jako prorok, który wiedział, że Bóg przysiągł mu uroczyście, iż jego Potomek zasiądzie na jego tronie, widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi.
Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami. Wyniesiony na prawicę Boga, otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego i zesłał Go,
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Chrystus zmartwychwstał,
rzeczywiście zmartwychwstał,
czeka na nas w Galilei.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
W tygodniach następujących bezpośrednio po Wielkanocy pierwsze czytania mszy świętej zaczerpnięte są z Dziejów Apostolskich, jakby dla ukazania owoców, które płyną z tajemnicy paschalnej. Apostoł ogłasza, że Jezus zwyciężył zło i śmierć i ustanowił nowy, bardziej sprawiedliwy świat dla wszystkich. Ten młody prorok z Nazaretu, po tym jak dokonał cudów i uzdrowień – co potwierdza Piotr – dobrowolnie poddał się przemocy zła. Został skazany na śmierć i ukrzyżowany. Ale Ojciec wskrzesił Go, uwalniając go od udręki śmierci. Jego posłuszeństwo Bogu, poddanie się woli Ojca i bezgraniczna miłość do ludzi przyniosły Mu zmartwychwstanie. „Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg” - mówi Piotr do tłumu. To Ewangelia Paschalna. Jest sercem chrześcijańskiego nauczania, które od tego dnia było głoszone przez wieki i dotarło do nas. W tych dniach to Słowo jest nam ponownie dane, abyśmy teraz właśnie my przekazywali je całemu światu. Każdy człowiek - świadomie lub nie - na nie czeka. Jezus, którego głosi Piotr, jest Jezusem z Ewangelii, to znaczy Tym, który umiłował wszystkich aż do tego stopnia, że wziął na siebie grzech każdego, i oddając się śmierci z miłości, pokonał ją na zawsze. Jeśli do tego czasu śmierć przynosiła kres wszelkiemu życiu, od tego dnia dzieje się coś przeciwnego: życie zwycięża śmierć, miłość zwycięża zło. Przepowiedzieli to prorocy, a proroctwo spełnia się przez Jezusa. Piotr zaś, dzięki świadectwu uczniów wszystkich czasów, nadal głosi: “Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
