Gedachtenis van de heilige Romualdus (+ 1027), abt en vader de Camaldulenzer monniken. Lees meer
Gedachtenis van de heilige Romualdus (+ 1027), abt en vader de Camaldulenzer monniken.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Ik ben de goede herder,
Mijn schapen luisteren naar mijn stem,
zij zullen één kudde en één schaapstal worden.
Alleluia, alleluia, alleluia !
2 Korintiërs 11,1-11
Als u maar een beetje dwaasheid van mij zou willen verdragen! Maar dat doet u ook wel. Ik ijver voor u met de ijver van God, want ik heb u met één man verloofd, met Christus, om u als een zuivere maagd naar Hem te voeren. Maar soms vrees ik dat u, zoals Eva door de sluwe slang werd bedrogen, uw gedachten laat afleiden van de oprechte en zuivere toewijding aan Christus. Want als de eerste de beste een andere Jezus predikt dan wij gepredikt hebben, of als u een andere geest of een ander evangelie ontvangt dan u van mij hebt ontvangen, verdraagt u dat rustig. Toch meen ik niet onder te doen voor die aartsapostelen! Al ben ik dan onbedreven in het spreken, op het gebied van kennis zeker niet, zoals wij dat op allerlei manieren aan u allen hebben laten zien. Of heb ik er verkeerd aan gedaan u te verheffen door mijzelf te vernederen en door u het evangelie van God gratis te verkondigen? Andere gemeenten heb ik gebrandschat door van hen een vergoeding aan te nemen om u van dienst te kunnen zijn. En toen ik bij u was en gebrek kreeg, heb ik op niemands kosten willen leven. De broeders die uit Macedonië kwamen, hebben in al mijn behoeften voorzien. Ik heb ervoor gezorgd u in geen enkel opzicht tot last te zijn, en dat zal ook zo blijven. Zo zeker als de waarheid van Christus in mij is: ik zal mij die roem niet laten ontnemen in de streken van Achaje. Waarom? Omdat ik u niet liefheb? God weet wel beter.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Ik geef jullie een nieuw gebod:
gij moet elkander liefhebben.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Met het beeld van de gemeenschap als bruid van Christus stelt de apostel zich voor als haar vader die over haar waakt om haar zonder smet aan haar bruidegom voor te stellen. Het is een doeltreffend beeld om uit te drukken met welk intens gevoel hij zijn pastorale verantwoordelijkheid op zich neemt. Als een goede vader kijkt hij aandachtig toe, want hij voorziet een herhaling van de dramatische gebeurtenis die zich in het aardse paradijs afspeelde toen Eva zich door de slang liet misleiden. Er zijn er namelijk die zich laten verleiden door de slang, door deze "aartsapostelen", zoals Paulus zijn tegenstanders ironisch noemt, die een ander evangelie verkondigen dan het evangelie dat hij bracht. Paulus wil het hart van zijn toehoorders raken en hen voor Christus winnen. Hen tot Christus brengen is zijn echte loon, het enige waar hij echt om geeft. Apostelen en rondtrekkende zendelingen werden over het algemeen door de gemeenschappen onderhouden. Paulus kent deze regel ook, maar hij heeft er nooit gebruik van willen maken. Integendeel, de gratis verkondiging van het evangelie in Korinte is voor hem een eer en een kracht; het is ook een teken van zorg en liefde voor die gemeenschap. Uit de woorden van de apostel spreekt de grote liefde voor het evangelie en voor die gemeenschap, waarin hij gratis en met vaderlijke liefde zoveel energie had gestoken. En hij schrijft: "En dat zal ook zo blijven", zo sterk is zijn liefde voor hen. Voor ons is het een voorbeeld van hartstochtelijke liefde dat het woord van God ons vandaag voorhoudt, een liefde die wij ons steeds meer eigen moeten maken.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
