Gedachtenis van de heilige Filippus Neri (+ 1595), "apostel van Rome". Lees meer
Gedachtenis van de heilige Filippus Neri (+ 1595), "apostel van Rome".
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Dit is het evangelie van de armen, de bevrijding van de gevangenen,
het zicht van de blinden, de vrijheid van de onderdrukten.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Handelingen 16,11-15
Zo voeren we weg uit Troas en koersten regelrecht naar Samotrake en de volgende dag naar Neapolis. Vandaar gingen we naar Filippi, een belangrijke stad in dat deel van Macedonië, een Romeinse kolonie. In die stad bleven we enkele dagen. Op de sabbat gingen we de poort uit naar de rivier waar, dachten wij, de gebedsplaats was. We gingen er zitten en spraken de vrouwen toe die daar samengekomen waren. Er zat ook een vrouw te luisteren die Lydia heette, een godvrezende vrouw uit de stad Tyatira, die in purper deed. De Heer opende haar hart, zodat ze in de ban raakte van Paulus' woorden. Toen zij zich met haar huisgenoten had laten dopen, nodigde ze ons uit: ‘Als u mij beschouwt als iemand die in de Heer gelooft, neem dan ook uw intrek bij mij.' En zij drong er bij ons sterk op aan.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Mensenzoon is gekomen om te dienen,
wie groot wil zijn moet dienaar worden van allen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Paulus wordt in Filippi ontvangen door een groep vrouwen, onder leiding van Lydia, een "godvrezende vrouw", die handel drijft in stoffen. Nadat ze Paulus gehoord heeft, bekeert ze zich en vraagt om gedoopt te worden. Zij is een rijke koopvrouw, een Aziatische immigrante, een geëmancipeerde alleenstaande vrouw, de eerste bekeerlinge in Europa. Lucas maakt haar tot het prototype van toekomstige bekeerlingen. Hij beschrijft het innerlijke proces van de bekering zorgvuldig: "De Heer opende haar hart, zodat ze in de ban raakte van Paulus' woorden". De prediking van het evangelie is niet afhankelijk van het aantal leden. Het evangelie wil het hart van iedere mens veranderen. De christelijke broederlijkheid begint bij één individu dat zich bekeert. De apostolische prediking brengt een verandering teweeg in het hart van de mensen en verbindt ze met elkaar in een broederlijke band. Lydia wordt samen met haar huisgenoten gedoopt. Het is veelzeggend dat de eerste verkondiging in Europa zich concentreert op het huis. Niet langer op de synagoge of op Romeinse openbare plaatsen. Het christendom neemt de vorm van een gezin aan, niet als een soort gesloten kern, maar als een huis dat iedereen verwelkomt en toch zijn huiselijke sfeer behoudt, met directe, broederlijke, solidaire relaties. Lydia's aandringen om Paulus en zijn metgezellen te ontvangen is een van de bijzondere vruchten van de bekering tot het evangelie: "Als u mij beschouwt als iemand die in de Heer gelooft, neem dan ook uw intrek bij mij". Vreemdelingen verwelkomen is een essentieel deel van het Europese christendom vanaf zijn begin. Het moet dringend nieuw leven ingeblazen worden, wil de Europese kerk zich van haar steriliteit bevrijden.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
