Feest van de heilige apostel Mattias. Lees meer
Feest van de heilige apostel Mattias.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Als wij sterven met Hem zullen wij met Hem leven,
als wij volharden met Hem zullen wij met Hem overwinnen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Handelingen 1,21-26
Daarom moet er van de mannen die steeds met ons zijn opgetrokken, al die tijd dat de Heer Jezus onder ons verkeerde, vanaf het begin, vanaf de doop van Johannes, tot de dag waarop Hij van ons is weggenomen, van hen dus moet er één samen met ons getuige worden van zijn opstanding.' Ze stelden er twee voor: Jozef Barsabbas, bijgenaamd Justus, en Mattias. Ze spraken dit gebed uit: ‘Heer, U die het hart van alle mensen kent, wijs aan wie van deze twee U hebt uitgekozen om in ons apostolisch werk de plaats in te nemen die Judas heeft verlaten om zijn eigen weg te gaan.' Daarop lieten ze hen loten, en het lot viel op Mattias, en zo werd hij aan de elf apostelen toegevoegd.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Als wij sterven met Hem zullen wij met Hem leven,
als wij volharden met Hem zullen wij met Hem overwinnen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Vandaag gedenken we de apostel Mattias. Hij werd onmiddellijk na Jezus' hemelvaart gekozen om het getal van twaalf te herstellen, dat overeenkomt met de twaalf stammen van Israël, dat wil zeggen het hele uitverkoren volk. Dit getal drukt de bekommernis uit voor volledigheid en tegelijkertijd de universaliteit van de eerste christelijke gemeenschap die het heil aan alle volkeren verkondigt. Het verraad van Judas heeft deze universele visie, geworteld in het hart van het evangelie, niet kunnen blokkeren. Voor Jezus hebben alle mensen van alle volkeren en landen het recht om de aankondiging van redding te ontvangen. De kerk heeft deze roeping ontvangen om het evangelie tot aan de uiteinden van de aarde te verkondigen. Er moest een "twaalfde" apostel gekozen worden: geen enkel volk, geen enkele natie, niemand is uitgesloten van de liefde en zorg van de kerk. Het gaat niet om het kiezen van om het even wie. Er is een helder criterium vastgesteld: de verkozene moest met Jezus hebben geleefd, Hem hebben gehoord, gezien, aangeraakt, gevolgd; kortom, hij moest een echte getuige zijn. De traditie beschouwt Mattias dan ook als een van de tweeënzeventig leerlingen van Jezus. In het voorwoord van de Ambrosiaanse liturgie wordt gezongen: "Om het aantal apostelen compleet te maken, richtte U een bijzondere blik van liefde op Mattias, ingewijd in de navolging en de mysteries van uw Christus. Zijn stem voegde zich bij die van de elf andere getuigen van de Heer en bracht de aankondiging aan de wereld dat Jezus van Nazaret werkelijk verrezen is en dat het koninkrijk der hemelen zich voor de mensen heeft geopend". In Mattias' apostolaat kunnen we de naam van de leerlingen van alle tijden zien. Aan alle leerlingen is immers de zorg voor de gemeenschap toevertrouwd.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
